Μια εβδομάδα και κάτι μετά τον θάνατο της Amy Winehouse αυτό που μένει περισσότερο είναι η αίσθηση οτι η κοπέλα μας έκανε μεγάλη χάρη που τραγουδούσε, όσο τραγουδούσε, που ανέβαινε πάνω στη σκηνή, όσο ανέβαινε, και τελικώς... πολύ μας ήτανε!
Όσο τα είπαμε τα είπαμε!
Παλιά, όταν ήμασταν παιδιά, ψάχναμε με αγωνία τραγουδιστές για να τους αγαπήσουμε και να κολλήσουμε την αφίσα τους πάνω απο το κρεβάτι μας.
Ακούγαμε τα τραγούδια τους σε κασετόφωνα ή σε πικ απ και έπαιρναν φωτιά κασέτες, καρδιές, βινύλια, σελοτέιπ και ψυχές!
Ήταν οι χρυσές εποχές με τα αυτόγραφα, τα fan clubs, τις απαγορευμένες σκέψεις (όλοι έκρυβαν μια groupie βαθιά μέσα τους) και τα ονειρεμένα μουσικά φεστιβάλ όπου θα πηγαίναμε ''όταν μεγαλώσουμε''
Υπήρχαν καλλιτέχνες με μια απρόσμενη φλόγα που έκαιγαν ολόκληροι.
Σε έκαναν να σκέφτεσαι και να νιώθεις καθώς σε κουβάλαγαν μαζί τους σε λεωφορεία που θύμιζαν αυτοσχέδια τροχόσπιτα, σε σουίτες ξενοδοχείων με λευκά σεντόνια (το χρώμα της τρέλας) και σε νυχτερινές διαδρομές που έμοιζαν αιώνιες.
Με κιθάρες, τσιγάρα, μπουκάλια Jack Daniel's και τραγούδια επι της ουσίας.
Αυτό ακριβώς ήταν και η Amy Winehouse, μεγάλη η χάρη της. Επι της ουσίας!
Ένα όνειρο, μια φλόγα, που έκαιγε στο διάβα της με φωνή και με σκληροτράχηλα τραγούδια.
Έμοιαζε παντώς καιρού και αυθεντική μέχρι το κόκαλο.
Δεν υπάκουγε σε κανόνες, ευγένειες, νόμους και δεν χρειαζότανε να είναι καθώς πρέπει.
Ήταν καλλιτέχνης...Διαφορετική και άκρως ξεχωριστή!
Ζούσε στον κόσμο της και μας επισκεπτόταν που και που, νηφάλια και καθαρή για να μας δώσει αυτό το λίγο και πολύτιμο που έκρυβε κάπου μέσα της.
Με μυαλό και καρδιά να δουλεύουν στο φουλ επιβεβαίωνε οτι όταν είσαι ταλαντούχος και έχεις μεγαλείο κάτι δεν πάει καλά.
Κάτι οφείλει να μην πηγαίνει καλά γιατί διαφορετικά κρίμα τα μπουκάλια Jack Daniel's και τα θολωμένα groupies!
Η Amy Winehouse είναι το παλιό καλό κρασί της μουσικής.
Αυτό που έβγαινε σε κασέτα και βινύλιο.
Αυτό που έβγαινε σε κασέτα και βινύλιο.
Που άξιζε τον κόπο να την ψάξεις, να την κολλήσεις πάνω απο το κρεβάτι σου και να στείλεις γράμμα σε φάκελο με γραμματόσημο για να της ζητήσεις αυτόγραφο.
Με μάτια που έκρυβαν μια αθεράπευτη πλημμυρίδα απο δάκρυα, με βήμα που θύμιζε τσακισμένη, απο την πολύ αξία, νεράιδα κατανοείς τώρα πια οτι όντως χάρη μας έκανε που κυκλοφορούσε αναμεσά μας.
Μεγάλη τιμή και Άγιος Ο Θεός!
Και λίγο πριν τελειώσει πρόλαβε και μας είπε όσα άξιζαν και όσα είχαν λόγο ειπωθούν!
Σε έναν συνεχή και αδιαμαρτύρητο μουσικό προσηλυτισμό..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου