Στο μυαλό μου έχω τραγούδια, βιβλία, μανουάλια, κουζίνες σε εξοχικά και φλόγες κεριών.
Απο πιτσιρικάς ήθελα να ''δω απο κοντά'' τη Μαλβίνα Κάραλη. Ήταν μια γυναίκα με θυμωμένα μάτια, αυθεντική ψυχή και κοφτερό μυαλό. Έτσι έβλεπα...έτσι πίστευα.
Ένα πρωί βρέθηκα στο προαύλιο ενός studio, κάτω απο τον ήλιο, να περιμένω με τις ώρες να έρθει προκειμένου να ξεκινήσει το γύρισμα για μια εκπομπή που έκανε τότε με ιστορίες Ελλήνων.
Είχε καθυστερήσει 3 ώρες και ο κόσμος που είχε μαζευτεί ήταν περισσότερος απο όσο μπορούσα να αντέξω.
Με τις κουβέντες και τις κινήσεις της υπομονής κυλούσαν τα λεπτά και ανέβαινε ο ήλιος. Λίγο πριν καούν μάτια και μυαλό έφτασε το taxi της.
Κατέβηκε, ντυμένη στα μαύρα. Ήταν αγουροξυπνημένη, ευγενική και χαμογελαστή.
Είχε την ενέργεια των ανθρώπων που, απο την πρώτη στιγμή, σου λυγίζουν τα γόνατα.
Την πλησίασα και της έδωσα το χέρι μου για μια σύντομη χειραψία.
Ήταν μαμαδίστικη, αφοπλιστική και πολύτιμη.
Πολύ σύντομα βρέθηκα να κάθομαι ανάμεσα στο κοινό περιμένοντας να ξεκινήσει το γύρισμα.
Το πλατό φάνταζε σαν μια θεατρική σκηνή.
Ανέβηκε και κάθισε στην καρέκλα της. Μέσα σε λίγα λεπτά, απο το πουθενά, άρχισαν τα όργανα. Κλαρινιτζίδες, βιολιστές και δώστου φωνή, χειροκροτήματα και τραγούδι.
Σηκώθηκε όρθια, χόρεψε, αναποδογύρισε καρέκλες και ψυχές.
Δίπλα της είχε γκαζάκια και ντέφια. Ακόμα πιο κοντά της ένα ολόκληρο, ενθουσιώδης, κοινό.
Στήθηκε γλέντι και κοιτούσα γύρω μου ανθρώπους να χαίρονται σα μικρά παιδιά...
Έτσι χάρηκα κι εγώ!
Λίγες ημέρες μετά παρακολούθησα ένα trailer της εκπομπής και είδα τον εαυτό μου, ανάμεσα στο κοινό, να χειροκροτάει με ενθουσιασμό και παρατήρησα οτι το πρόσωπο μου ήταν χαρούμενο, ήρεμο και γελαστό.
Αυτή την εικόνα έκανα πολύ καιρό να την ξαναδώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου