Τα σκορδάδικα, η Δούκισσα, η χύμα κολόνια και η δεκαετία του 80.

Ένα ρεπορτάζ της Μαρίας Λουκά στο περιοδικό ''Ε'' της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (13/02/2011) για τα στέκια του λαΪκού εμπορίου που ‘’εξαφανίζονται’’με έκανε να θυμηθώ πως είναι να αισθάνεσαι, να σκέφτεσαι και οχι να καλύπτεις…

Μεγάλωσα σε μια γειτονιά των Νοτίων Προαστίων όπου υπήρχε μπακάλικο, κατάστημα χαρτικών, δισκοπωλείο, βιβλιοπωλείο και τέλως πάντων υπήρχαν όλα αυτά τα ‘’κανονικά’’ (συνοικιακά) μαγαζιά με τους κανονικούς, χαμογελαστούς ανθρώπους.

Στο ρεπορτάζ γίνεται αναφορά σε ‘’στέκια’’ μπαχαρικών, χειροποίητων υποδημάτων, συλλεκτικών βιβλίων, σκορδάδικα και σε μαγαζία που έχουν αναμνήσεις, αισθήματα και ανθρώπους που μιλάνε τη γλώσσα σου.

Σταδιακά χάνουν την θέση τους απο την ‘’εξόρμηση’’ των μεγάλων εμπορικών κέντρων και των σούπερ μάρκετ πάσης φύσεως.

Σκέφτομαι λοιπόν τη δεκαετία του 80, που οι βόλτες ήταν ανάλαφρες, διασκεδαστικές, χαρούμενες και είχαν το άρωμα απο λουλούδια, χώμα και άσφαλτο.

Έμπαινες σε μαγαζιά και αγόραζες μόνο ένα, οχι πολλά, αυτό που ήθελες και χρειαζόσουν.

Κασσέτες, καινούργια μολύβια, ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα δερμάτινο μπρελόκ, χύμα κολόνια και όσπρια με το κιλό.

Χαμογελούσες και σου το ανταπέδιδαν. Σου μιλούσαν, σε βοηθούσαν και με μια νωχελική κίνηση σου έδιναν την απόδειξη.

Αργά έφευγες κι εσύ και σκεφτόσουν ‘’Ορίστε με τα ρέστα θα πάρω σοκοφρέτα ή θα τα μαζέψω για να πάω σε αυτό το ωραίο παιχνιδάδικο πάνω στην πλατεία για να πάρω την φάρμα των playmobil ή τον Kit’’.

Μετά θα αγοράσω την κασσέτα της Δούκισσας ή της Βόσσου γιατί μια μετακόμιση θα κάνω απο το σπίτι το παλιό και….

Και την έκανα… σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα που τα έχει όλα..

Και φώτα, και λάμψη και dvd, cd, φωτογραφικές μηχανές, ρούχα, κεριά, τσάντες και πολλα ΑΤΜ.

Εκεί πηγαίνω κι εγώ. Δεν είναι άσχημο…

Είναι όμως πολύ φωτεινό και κάπου- κάπου χάνω την επαφή με τον έξω κόσμο. Καίνε τα μάτια μου και βγαίνω στη βεράντα τους για να πάρω αέρα. Να! λίγο πράσινο, ουρανός και σύννεφα. Α! Και λίγο χώμα..

Μετά ξαναμπαίνω και κατευθύνομαι στα καταστήματα για να ξοδέψω… να ξοδέψω όσο μπορώ οχι επειδή το αισθάνομαι αλλά επειδή θέλω να πάψω να αισθάνομαι και όσο μπορώ να καλύψω…

Να καλύψω ό,τι μπορώ!

Υ.Γ Με τα ρέστα ήρθε μια ευλογημένη μέρα που πήγα στο παιχνιδάδικο και αγόρασα το πρώτο μου κόκκινο και αεράτο BMX! Αυτό δεν ήταν ποδήλατο ήταν η βόλτα μου όλη κι ας έγδαρα γόνατα και αγκώνες!