ΤΑ ΣΕΜΕΔΑΚΙΑ, ΟΙ ΚΑΜΙΝΑΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ (1927-2011)

Σάββατο βράδυ μιας παντοντινής παιδικής ηλικίας.

Ασπρόμαυρες Ελληνικές ταινίες με άρωμα καθαρής πετσέτας μετά το μπάνιο σε ένα σαλόνι γεμάτο φως και θαλπωρή.

Ο Θανάσης Βέγγος ήταν πρωταγωνιστής σε ένα όνειρο που ήξερες οτι θα ζει εσαεί . Κάποιες φορές χαρούμενο, αστείο αλλά ποτέ φαιδρό και κάποιες άλλες με μια περίεργη θλίψη που θύμιζε απότομη ενηλικίωση.

Το πρόσωπο, οι εκφράσεις και η φωνή του έμοιαζαν με του πατέρα, του γείτονα ή του καλεσμένου σε μια οικογένεια που καθόταν ‘’δεμένη’’ μπροστά απο μια ασπρόμαυρη τηλεόραση με το κιτς σεμεδάκι να κρέμεται και να κρύβει τα πρόσωπα.

Αργότερα τα σεμεδάκια καήκανε, μαζί με την αθωωότητα, αλλά η ‘’Σχολή για σωφερίνες’’,  ‘’Οι δουλειές του ποδαριού’’ και ο ‘’Δόκτωρ Ζι- Βέγγος’’ έπαιζαν ακόμα…

 Κυριακή απόγευμα με το άγχος της αδιάβαστης χημείας, της πρώτης ερωτικής απογοήτευσης και της εφηβείας με τις καμινάδες των σπιτιών και τις ψυχές να βγάζουν καπνό.

Χειμώνας, καλοκαίρι, άνοιξη ή φθινόπωρο… 4 εποχές  μιας ζωής που δεν θα σταματήσει ποτε.

Υπάρχουν άνθρωποι που σε κάνουν να χαίρεσαι, να σκέφτεσαι και να χαμογελάς. 

Άνθρωποι που σου ανήκουν και τους ανήκεις… Ο Θανάσης Βέγγος ήταν και είναι ένας απο αυτούς.