naked and sacred |
Κοιτάζουμε κατάματα το μανιακό που μας ακολουθεί, μέρα μεσημέρι, με τη μάσκα, το μαχαίρι και το ωραίο του παλτό που αν το ανοίξει θα δεις να ξεπετάγεται απο μέσα ο φόβος, η ανοχή και η ανοησία σε όλο της το μεγαλείο.
Συνεργοί σε ένα θρίλερ, που έχει πάψει προ πολλού να είναι κλασσικό και αγαπημένο.
Απαλλαγμένο απο την αθωότητα και την φτηνή , θαμπή εικόνα του 1980, έχει αρχίσει να μας ''ενοχλεί'', να μας τρομοκρατεί και να μας θυμώνει.
Η ανομία, η ατιμωρησία και η ανάγκη για επιβίωση μας έχουν μετατρέψει απο άψυχους και βολεμένους σε δειλούς επαναστάτες που όμως σιγά, σιγά σηκώνουν κεφάλι.
Οφείλουμε, τώρα πια, στον εαυτό μας να διεκδικήσουμε τη αξιοπρέπεια και το σεβασμό που έχουμε απωλέσει προ πολλού.
Φοβόμαστε τον περαστικό, κλειδώνουμε απο νωρίς, κοιτάζουμε γύρω τριγύρω πριν διασχίσουμε το δρόμο και έχουμε τα μάτια μας 14. Όλα αυτά διότι η Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων, της Eurovision, των μπουζουκιών και των ντομπαρισμένων αθλητών πίστεψε στο εύκολο, το γρήγορο και το ''κάτω απο το τραπέζι''.
Διότι ενώ είμαστε ένας ωραίος λαός, εργατικοί, αποδοτικοί, αληθινοί μάγκες όταν θέλουμε αποφύγαμε τις δοσοληψίες πάνω στο τραπέζι. Εκεί ακουμπούσαμε τη φιάλη, τους ξηρούς καρπούς και τα γαρύφαλλα... Το ανώδυνο!
Και απο τα ανώδυνα πέσαμε στα δύσκολα και τα επίπονα.
Φόβος λοιπόν, ένας Jason να κοιτάζει τις ερεθισμένες μας ρώγες απο μακριά και εμείς να χαζεύουμε το άπειρο... Αλλά αυτός πλησιάζει...όλο και πλησιάζει!
Ανεχτήκαμε πολλά, δε δώσαμε σημασία και μας πέρασαν για ανόητους και αναλώσιμους. Όλος αυτός ο χαριτωμένος και ευειδής πολιτικός κόσμος των δεξιώσεων σε κήπους και πισίνες μας έχει πλέον σιγουράκι. Και το μόνο που μας δίνει είναι μια Παρασκευή και 13...
για πάντα;
Jason...do you see my nipple? |
κάποτε ήμουνα πουλί και με αγάπαγαν πολλοί |
Όμως η δική μας ώρα έχει έρθει.
Αφού και αύριο Ο Θεός θα ξημερώσει τη μέρα και επειδή μια ζωή την έχουμε και είναι καλό να τη γλεντήσουμε, με δραχμούλες ή ευρώ, ας πάρουμε την απόφαση και αντί να κοιτάζουμε πίσω μας σαν κότες να κοιτάξουμε ψηλά.
Ας βγούμε λοιπόν απο το νερό, να πλησιάσουμε το Jason και αφού τον καθίσουμε στο γρασίδι να του τραγούδήσουμε το happy birthday to you αλλά no more happy new year!
Ας ζήσουμε την ζωή μας και ας σεβαστούμε την ζωή του διπλανού μας.
Διότι η Ελλάδα μπορεί να μοιάζει με μια γυμνή και χαριτόβρυτη γυναίκα αλλά όταν θέλει μπορεί να φορέσει τα καλά της, να πει το ποιήμα της και να ξεχωρίσει!
leave your cd alone |
Αλλά μην αρχίσεις πάλι τα ''ποιός βγαίνει τώρα απο το νερό'', ''είναι και αυτός ο jason στους θάμνους''
&
'Άσε με!''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου