ΓΕΓΟΝΟΣ
ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ
Η καταστροφή που παρασέρνει ψυχή, κλέβει όνειρα και δείχνει οτι αυτό που είσαι είναι κάτι παραπάνω απο αναλώσιμο και ανυπεράσπιστο δεν περιγράφεται σα δύσκολο ή έντονο ή θλιβερό ή οτιδήποτε άλλο λέμε αλόγιστα.
Κάθε φορά που ένας σεισμός,ένας πόλεμος, μια τρομοκρατική ενέργεια ή οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη ή φυσική αντίδραση αφήνει στο πέρασμα της ένα χάος σκέφτεσαι οτι όλα είναι εφήμερα και ''ωμά''.
Παρακολουθουμε με λαγνεία εικόνες απόλυτης καταστροφής και πιάνουμε τον εαυτό μας να σκέφτεται... ''Θεέ μου γιατί'', ''πάλι καλά που δεν είμαι εκεί'', ΄΄οι δικοί μας άνθρωποι που βρίσκονται εκεί κάτω ας είναι καλά'' κ.τ.λ
Λες και ο άνθρωπος έχει εθνικότητα ή ταυτότητα.. Τις ίδιες ανάσες μοιραζόμαστε και το ίδιο θα έπρεπε να μας νοιάζει όταν χάνεται μια ψυχή... Οι ψυχές δεν έχουν όνομα.. Εκεί κάτω ή εδώ πάνω η αξία δεν αλλάζει.
Κάθε τέτοια μέρα που οι ειδήσεις τρέχουν με χίλια και οι εικόνες μοιάζουν με κινηματογραφικό παραμύθι τρόμου, αλλά είναι η αλήθεια που σε εκμηδενίζει, σε πιάνει απόγνωση.
Ακούς, βλέπεις, σκέφτεσαι και λες να αλλάξεις κάτι γιατί την επόμενη φορά μπορεί να είσαι και εσύ κάπου εκεί κάτω!
Να προλάβεις να κάνεις κάτι καλό, κάτι καλύτερο.
Όμως όταν, μετά απο λίγο, η λαγνεία υποχωρεί, εγκλωβίζεσαι και πάλι στα δικά σου που είναι δύσκολα..έντονα.. θλιβερά.
Η αδράνεια σε τυλίγει και σε βάζει πίσω..
Και στην επόμενη καταστροφή με το ίδιο σφιγμένο στομάχι, το κενό μάτι και τις προσευχές να κρέμονται απο τα χείλη σου θα λες να σωθεί..κάτι... οτιδήποτε!
Με λαγνεία στην αρχή, απόγνωση στη μέση και με την ωραία αδράνεια του τέλους στο τέλος!
ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ
Η καταστροφή που παρασέρνει ψυχή, κλέβει όνειρα και δείχνει οτι αυτό που είσαι είναι κάτι παραπάνω απο αναλώσιμο και ανυπεράσπιστο δεν περιγράφεται σα δύσκολο ή έντονο ή θλιβερό ή οτιδήποτε άλλο λέμε αλόγιστα.
Κάθε φορά που ένας σεισμός,ένας πόλεμος, μια τρομοκρατική ενέργεια ή οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη ή φυσική αντίδραση αφήνει στο πέρασμα της ένα χάος σκέφτεσαι οτι όλα είναι εφήμερα και ''ωμά''.
Παρακολουθουμε με λαγνεία εικόνες απόλυτης καταστροφής και πιάνουμε τον εαυτό μας να σκέφτεται... ''Θεέ μου γιατί'', ''πάλι καλά που δεν είμαι εκεί'', ΄΄οι δικοί μας άνθρωποι που βρίσκονται εκεί κάτω ας είναι καλά'' κ.τ.λ
Λες και ο άνθρωπος έχει εθνικότητα ή ταυτότητα.. Τις ίδιες ανάσες μοιραζόμαστε και το ίδιο θα έπρεπε να μας νοιάζει όταν χάνεται μια ψυχή... Οι ψυχές δεν έχουν όνομα.. Εκεί κάτω ή εδώ πάνω η αξία δεν αλλάζει.
Κάθε τέτοια μέρα που οι ειδήσεις τρέχουν με χίλια και οι εικόνες μοιάζουν με κινηματογραφικό παραμύθι τρόμου, αλλά είναι η αλήθεια που σε εκμηδενίζει, σε πιάνει απόγνωση.
Ακούς, βλέπεις, σκέφτεσαι και λες να αλλάξεις κάτι γιατί την επόμενη φορά μπορεί να είσαι και εσύ κάπου εκεί κάτω!
Να προλάβεις να κάνεις κάτι καλό, κάτι καλύτερο.
Όμως όταν, μετά απο λίγο, η λαγνεία υποχωρεί, εγκλωβίζεσαι και πάλι στα δικά σου που είναι δύσκολα..έντονα.. θλιβερά.
Η αδράνεια σε τυλίγει και σε βάζει πίσω..
Και στην επόμενη καταστροφή με το ίδιο σφιγμένο στομάχι, το κενό μάτι και τις προσευχές να κρέμονται απο τα χείλη σου θα λες να σωθεί..κάτι... οτιδήποτε!
Με λαγνεία στην αρχή, απόγνωση στη μέση και με την ωραία αδράνεια του τέλους στο τέλος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου